Strona:PL C Dickens Wspólny przyjaciel.djvu/97

sypiał zwykle Karolek i przekonał się, że jest pusty.
 — Gdzie on jest? — pytał już z głuchą wściekłością.
 — Ojcze! nie gniewaj się — mówiła Liza — on odszedł, aby się uczyć.
 — Podły! — krzyknął Gaffer, chwytając w rękę nóż i wywijając nim.
 — Ojcze! było mu bardzo ciężko, płakał, odchodząc, ale on musi się uczyć, ty mu przebaczysz ojcze.
 — Nigdy, nigdy. Powiedz mu, żeby mi się nie pokazywał, żeby nie stanął mi nigdy w drodze, bo nie ręczę za siebie, wyparł się ojca, teraz ja się wypieram tego wyrodka.
 Mówiąc to, Gaffer odsunął talerz i uderzał po stole nożem, którego ostrze łupało za każdem uderzeniem kawałki drzewa lub zanurzało się w stół, dziurawiąc go.
 — Przestań ojcze! nie mogę na to patrzeć — krzyknęła Liza.
 Ale on nie zważał na nią, mówił raczej sam do siebie.
 — Teraz rozumiem, dlaczego ci ludzie nad rzeką pokazywali mi plecy, jakgdybym był zapowietrzonym. Patrzcie! mówili, to Jesse Hexham, którego wstydzi się własny jego syn. Bogdajby sam sobie był zakałą przeklęty.
 — Dość ojcze! dość! rzuć ten nóż ojcze.
 Poławiacz trupów usłuchał i wypuścił z rąk mordercze narzędzie, ulegał on zawsze Lizie. Ale