Strona:PL Carroll - W zwierciadlanym domu.djvu/77

szcząc radośnie w dłonie. – A jak przestanie śnić o tobie, to jak przypuszczasz, gdzie wówczas będziesz?
 – Oczywiście tu, gdzie jestem teraz, – odparła Ala.
 – Nie, kochanie! – zawołał Klaps wzgardliwie. – Nie będziesz nigdzie. Przecież jesteś tylko czemś w jego śnie.
 – Gdy Król się obudzi, – dorzucił Klops, – ty znikniesz, roztopisz się, jak świeca!
 – Ależ ja nie chcę! – jęknęła Ala z przerażeniem. – Zresztą, jeżeli jestem czemś tylko w jego śnie, to chciałabym wiedzieć, czem wy jesteście?
 – Tem samem, – rzekł Klops.
 – Tem samem, tem samem, – zawołał Klaps.
 Wykrzyknął to tak głośno, że Ala go mimowoli zmitygowała:
 – Cicho! Boję się, że go obudzisz, robiąc tyle hałasu.
 – Na nic się nie zda twoje uciszanie, – rzekł Klops, – skoro jesteś tylko cześ w jego śnie. Przecież wiesz dobrze, że nie istniejsz w rzeczywistości.
 – Właśnie, że istnieję! – jęknęła Ala i zaczęła płakać.
 – Nic ci nie pomoże, choćbyś płakała, – zwrócił jej uwagę Klaps, – zresztą niema czego płakać.

73