Strona:PL Carroll - W zwierciadlanym domu.djvu/92

 – A czy można się powstrzymać od płaczu, gdy się o czemś myśli? – zapytała.
 – Właśnie tak jest specjalnie urządzone, – wyjaśniła Królowa z przekonaniem, – bo przecież nikt nie może jednocześnie robić dwóch rzeczy. Trzeba najprzód pomyśleć o wieku, aby zastanowić się nad tem, ile się ma lat. A ty ile masz lat?
 – Siedem i pół właściwie.
 – Nie powinnaś mówić „właściwie”, – zwróciła jej uwagę Królowa. – I takbym ci uwierzyła. A teraz powiem ci coś, ale musisz także uwierzyć. Ja mam akuratnie sto jeden lat, pięć miesięcy i jeden dzień.
 – W to już nie mogę uwierzyć! – zawołała Ala.
 – Nie możesz? – zdziwiła się Królowa z żalem. – Spróbuj jeszcze, odetchnij głęboko i zamknij oczy.
 Ala zaśmiała się.
 – Niema poco próbować, – rzekła, – trudno uwierzyć w rzeczy niemożliwe.
 – Widzę, że masz mało doświadczenia, – westchnęła Królowa. – Gdy byłam w twoim wieku, zawsze pół godziny dziennie starałam się próbować. Czasami potrafiłam uwierzyć w sześć niemożliwych rzeczy przed śniadaniem. O, znowu ten szal mi spada!
 Broszka odpięła się powtórnie i nagły wiatr

88