w Ferdynanda Hoesicka „Legendarnych postaciach zakopiańskich“ (drukowane w „Przewodniku naukowym i literackim“ w 1920 r.). Kto ma sposobność, niech nie zaniedba zajrzenia do artykułów Bronisława Rajchmana („Wycieczka do Morskiego Oka“, w „Ateneum“ i „Wycieczka na Łomnicę“, dodatek do „Wędrowca“), oraz Bulsa Karola, Belgijczyka, który pod kierunkiem Chałubińskiego zwiedzał nasze góry (w „Pamiętniku Towarz. Tatrzańskiego“, t. VIII. z 1883 r.).
Prof. Tytus Chałubiński, na którego cześć nazwano Muzeum Tatrzańskie w Zakopanem, a którego pomnik ujrzycie na zbiegu dróg ku Kuźnicom, jest jednym z najwięcej zasłużonych koło rozwoju i sławy Zakopanego. Wybitny pionier taternictwa, odkrywca szeregu dróg na niedostępne dotąd szczyty, inicjator założenia Towarzystwa Tatrzańskiego, szkoły snycerskiej i koronkarskiej w Zakopanem, dobroczyńca miejscowej ludności, oto charakterystyka autora „Sześciu dni“, oto szczegóły, na których opiera się jego znaczenie i niezapomniana działalność na Podhalu.
Zmieniły się czasy i ludzie; rozrosło się w jarmarczne środowisko Zakopane; dostęp do Tatr uprzystępniły turyście ścieżki, klamry i łańcuchy; ciszę i majestat gór zakłócają wrzaskliwe czeredy letników... Dla tych, którzy nie mogą się pogodzić z dzisiejszem Zakopanem, jakiś dziwny, przyciągający urok mają opowiadania, jak „drzewiej“ bywało. I z pod serca wyrwie im się staroświecka nuta góralskiej piosenki:
„Kany sie podziały starodawne casy“....
∗ ∗
∗ |
