Strona:PL Chateaubriand-Atala, René, Ostatni z Abenserażów.djvu/19

bliżsi krewni, przyjaciele giną na szafocie; matka, siostra, uwięzione — dojrzewają w Chateaubriandzie uczucia religijne, które znajdują podkład w naturalnem usposobieniu poety, skłonnem do zadumy i smutku. Zaczyna pracować nad Genjuszem Chrześcijaństwa. Otrzymawszy pozwolenie na powrót do Francji i ustaliwszy się w Paryżu, wyjmuje z tego dzieła jeden rozdział i wydaje go jako oddzielną książeczkę (1801). Była to Atala, przeniesiona znowuż do Genjuszu Chrześcijaństwa z rękopisu Naczezów, z których treścią jest luźno związana. Powodzenie jest olbrzymie; z dnia na dzień, autor Atali staje się sławnym. Wydany w roku następnym Genjusz Chrześcijaństwa potęguje jeszcze tę sławę. Pierwszy konsul wyciąga rękę do młodego pisarza, widząc w nim sprzymierzeńca swych pojednawczych dążeń; mianuje go sekretarzem ambasady w Rzymie. Chateaubriand pełni te obowiązki do 1804; na wieść: o egzekucji księcia d’Enghien wnosi dymisję i staje się do końca nieprzejednanym wrogiem Napoleona.
 W r. 1807 ukazuje się René, który wprzód, jak Atala, stanowił część Genjuszu Chrześcijaństwa, a raczej, wraz z Atalą, przedostał się doń z pierwotnego rękopisu Naczezów. Całość tego pękatego rękopisu, oddana do przechowania w Anglii i uwięziona tam aż do upadku