Strona:PL Chawa Rubin.djvu/12

— 13 —

dwadzieścia funtów i połowę wyrzuciłam, bo nawet dzieci jeść nie chciały.
 — Co pani mówi, co pani mówi... Nieboszczyk rejent to wolał, niż smażone grzyby... Pani podsędkowa zawsze przypomina: Symchowa, Symchowa, a kiedy dla mnie będzie jesiotr?
 — Wreszcie, jeśli tanio...
 — No, dla pani po złotówce funt.
 — Idźcie dalej, za tę cenę będę miała łososia.
 — Mnie sam — dwadzieścia pięć groszy kosztuje, muszę coś zarobić.
 — Piętnaście groszy dam i wezmę trzydzieści funtów.
 — Co ja z resztą zrobię? Ach pani kochana, taka smaczna ryba, aż żal jeść. No, polecę do burmistrzowej, może ona do współki weźmie.
 Tymczasem pani burmistrzowa, dowiedziawszy się, że Chawa — która o przestrzeganiu stopni znaczenia na chwilę zapomniała — zgłosiła się naprzód do kasyerowej, Żydówkę za drzwi wyrzuciła.
 — Szelma — krzyczała zatrzaskując drzwi — ona mnie będzie częstować tem, co jakiejś kasyerowej od gęby odpadnie. Ja ci to przypomnę!
 Chawa nie miała nawet czasu zmartwić się tem przyjęciem i popędziła dalej. Bóg handlu jednak widocznie postanowił ciężkiem dopuszczeniem ukarać ją za zuchwałą próbę, bo nigdzie ani całego, ani połowy jesiotra sprzedać