Strona:PL Chawa Rubin.djvu/19

— 20 —

 — Franek, ty oszalał. Za kawałeczek drogi złotówkę!
 — Jak dziesięciu kopiejek nie położysz, kawał ryby sobie ukroję.
 To mówiąc, wyjął nóż, gotów do spełnienia groźby.
 — Szelma, co robisz! — krzyknęła rozpaczliwie Żydówka — masz, masz, zbóju.
 Wyrzuciwszy jesiotra i ściągnąwszy opłatę od Mośka, Franek gwiżdżąc pojechał dalej. Chawa ze swym ładunkiem na plecach pośpieszyła tą samą drogą i zwróciła się w aleję ku Instytutowi Maryjskiemu. Tam najpewniej spodziewała się sprzedać. Zaraz na wstępie jednak spotkał ją zawód. Gospodyni bowiem objaśniła ją, że wszystkie artykuły żywności nabywa tylko większemi partyami i że kilkanaście lub kilka jesiotrów chętnieby wzięła, ale jeden nie przedstawia dla niej żadnego użytku.
 Opuszczając Instytut, Chawa się rozpłakała. A jeżeli wszędzie odmówią? — pomyślała. Ryba długo czekać nie może. Wlokła się przez ulicę z jesiotrem na plecach, w nadziei, że kto z przechodniów ją zaczepi. Gapiów zgromadziło się dużo, ale nikt nie zatargował. Wreszcie jakiś niemłody jegomość, przystanąwszy, zapytał:
 — Dla kogo to?
 — Na sprzedaż — odrzekła Chawa.