Dwór nam pokaził kapłany,
Kanoniki i dziekany;
Wszystko w kościele zdworzało,
Nabożeństwa bardzo mało“.
Ponieważ ta notatka pochodzi z roku 1634, stąd wynika, że „Ezop“ polski był napisany, czy też może po raz pierwszy ogłoszony drukiem, w roku 1522. „Sama okoliczność, — mówi dalej Muczkowski — że autor swą pracę przypisuje Janowi Pileckiemu, który, według Paprockiego, w r. 1527 żyć przestał, naprowadza na wniosek, iż to Ezopa życie do najdawniejszych dzieł w języku polskim, a Bernard do najdawniejszych poetów naszych należy.“ Urodził się ten poeta, jak przypuszcza Muczkowski, w przedostatnim dziesiątku wieku XV; szkoły kończył prawdopodobnie w Lublinie; w roku 1501, za rektorstwa Mikołaja z Pilcy (Pilicy), w letniem półroczu, wstąpił do akademii krakowskiej; z listu do Szymona wynika nadto, że był sekretarzem przy boku Jana Pileckiego, starosty lubelskiego i parczowskiego.
Cenna rozprawa Muczkowskiego była przez długi czas jedynem źródłem wiadomości dla piszących o Biernacie z Lublina: na niej to oparł się zarówno C. B., autor artykuliku w „Encyklopedyi powszechnej“ Orgelbranda (t. III, r. 1860), jak Chmielowski w „Wielkiej encyklopedyi powszechnej ilustrowanej“ (t. VII, r. 1892).
W roku 1902 ukazało się obszerne studyum prof. A. Brücknera p. t. „Ezopy polskie“[1], poświęcone nade-
- ↑ Rozprawy Wydziału filologicznego Akademii Umiejętności w Krakowie, tom XXXIV, str. 163—235, i osobno, str. 75. Cenną
