wszystko Biernatowi z Lublina. Na podetawie analizy tekstu „Ezopa“ z r. 1578, t. j. jedynego znanego nam dzisiaj w całości wydania (unikatu biblioteki kórnickiej)[1] wykazał prof. Brückner, że wydanie to jest przedrukiem edycyi o wiele wcześniejszej, przedrukiem lichym, tu i owdzie zmodernizowanym, a do tego obciętym, — bez owej „przemowy na Ezopa“, o której wspomina Pudłowski; wydanie pierwsze wyszło, jeżeli nie koniecznie w roku 1522 czy około tego czasu, to w każdym razie przed rokiem 1551 (jak to widać ze sporządzonego w tym roku inwentarza księgarni po Helenie Unglerowej. który pomiędzy libri polonici wymienia pomiędzy innemi: Ezop carmine). Zbadał dalej autor stosunek tekstu polskiego do źródeł łacińskich, któremi są: średniowieczny „Zywot Ezopa“ w tekście H. Stainhoewela (Vita Esopi fabulatoris clarissimi e greco per Rimicium facta; wyd. pierwsze pomiędzy rokiem 1476 a 1480); potem — bajki „Ezopa“ (głównie Rimicius“ i „Romulus“). Abstemiusa oraz Directorium humane vite alias parabole antiquorum sapiencium Jana z Kapuy[2]. Z rozbioru tego okazuje się, że „Ezop“ Biernata z Lublina (pierwszy zbiór nie tylko bajek polskich wierszem, ale i przysłów pol-
- ↑ Opis szczegółowy ob. Estreicher XVI, 145. Biblioteka kórnicka posiada jeden jeszcze egzemplarz „Ezopa“ Biernata (wydanie z końca XVI w. czy z pierwszych lat XVII w.), lecz bardzo mocno zdefektowany; tekst jeszcze więcej zeszpecony i zmodernizowany, aniżeli w wydaniu z roku 1578.
- ↑ Z jakiego wydania „Rimiciusa“ i „Romulusa“ korzystał Biernat z Lublina, tego nie badał prof. Brückner, stwierdzając tylko, że tekst Stainhoewela służył mu za wzór „tylko co do Żywota Ezo-
recenzyę ogłosił Fr. Krček, Pamiętnik Literacki, r. 1904, str. 310—314.
