Rychła w tym szkodę poczuje:
Nie uczyni nic swym wyskiem,
Będzie wszytkim naśmiewiskiem. 20
Rimicius: D (162) De aquila et corvo. [H 8 Ἀετὀς ϰαὶ ϰολοτὸς ϰαὶ ποιμήν]. St (243) De aquiia et corvo. — FE (29) O kruku i orle. — Błażewski 65 Myśl w niebie, zadek w popiele. Orzeł i kruk. — Minasowicz (113) Orzeł i sójka. — Jakubowski 38 Kruk, orła naśladować usiłujący. (L II, 16 Le corbceau voulant imiter l’aigle).
Orzeł za zającem latał,
A on przed nim chętnie skakał,
Rzekąc: „Pomóż, Boże, nędznemu,
„Nie daj mię orłu pysznemu!“ 5
Owaciem krówkę nadbieżał,
Swej krzywdy przed nią żałował,
Patrząc, azaby się trafił,
Ktoby go od orła wybawił.
Ona rzecze ku orłowi: 10
„Daj mu[1] pokój, sąsiadowi,
„A nie chciej być tak gwałtowny:
„Wszakeś też nam niewczym równy“.
On jej rzeczy za mało dbał,
Lekko ją sobie pokładał, 15
A przed nią zająca popadł,
Umorzywszy, wszytkiego śniadł.
Krówka się tym rozgorliła[2]
A o pomście pomyśliła:
