Powiadając o swym ślachectwie
I o przodków swych bogactwie.
Liszka, widząc tę jej butę, 5
Iż tak troi swoję kutę,
Pomału sie uśmiechnęła
I taka mówić poczęła:
„Znać po tobie, siostro miła,
„Iżeś sie tak wspanoszyła; 10
„Chociażby nie powiadała,
„Po skórzebych co poznała“.
Prawdaciem sama ukaże,
Kto jest prawy, a kto też łże;
Słować nic nie pomagają, 15
Bo samę rzecz ludzie znają.
Rimicius: D (156) Do vulpe et crocodilo. [H 37 Ἀλώπηξ ϰαὶ ϰροϰόδειλος]. C (163) Lisska a zwijře krokoýl, kožij podobne k rysu, ale mnohem wĕtssij.
Liszka., łowcom uciekając,
Zemdlała była, biegając,
Aże sie jej drwoszczep trafił,
Który w lesie drzewo rąbił.
Barzo go pilnie prosiła, 5
By sie przy nim niegdzie skryła.
Rzekł jej: „Skryj sie w mojej kuczy,
„Bo cię tamo nikt nie łuczy“.
Potym łowcy przybieżeli,
Drwoszczepa są zopytali, 10
Jeśliby gdzie liszkę widział,
Aby im jej ślad powiedział.
