Bóg, gdy wronę cudną uźrzał:
Prze krasę królem ją wybrał; 10
Czego ptacy żałowali.
Iż na niej swe pierze znali.
Na nię sie wszyscy rzucili,
Swoje pierze rozchwycili.
A tak z onej barzo cudnej 15
Stała sie wrona, jak pierwej.
Ktokolwiek swej cnoty nie
Prozno sie ślachetnym mniema,
Co nie zależy w imieniu
Ni w wysokim urodzeniu. 20
Rimicius: D (172) Do Iove et corvo. [H 200b Κολοιὸς ϰαὶ ὄρνεις]. Phaedrus I, 3 Graculus superbus et pavo. St (127) De graculo et pavonibus. C (85) O hawranu nebo wráně a o páwu. — FE (71) O kruku, który chciał królem być. — Błażewski 75 Krótko, długoli, kradzione poznają. O kruku a pawach. — Minasowicz (7) Siedź w swej skórze spokojnie, nie pnij się wysoko. Sójka pyszna i paw. — Tenże (113) O kawce i drugim ptastwie. — BWF (17) Sójka pyszna. — BF 2 Wrona dumna.
Trębacz jeden trwogę trąbił
A Trąbieniem wojsko wzbudził:
„Wstańcie, miejcie sie ku zbroi:
„Nieprzyjaciel gotów stoi“!
Ale, co przeciwni byli, 5
Trębacza są ułapili,
Chcąc się nad nim krzywdy pomścić,
A z tego ji świata zgładzić.
Trębacz wolał: „Com wam udziałał?
