Proznujący i leniwi,
Którzy cudzym potem żywi,
Barzo mają być karani,
Ku robocie przypądzani. 20
Rimicius: D (173) De fabro et cane. [H 413 Χαλϰεὺς ϰαὶ ϰυνάριον]. — FE (72) O kowalu ze psem.
Mulica, kiedy utyła,
Tako się w sobie buciła:
„Przeczbych w zawód nie biegała?
„Wszakem konia ojca miała“!
Potym się więc przygodziło, 5
Iż mulicy ciężko było,
Gdy na niej prędko bieżano,
Smagłym biczem poganiano.
Tam kiedy się umęczyła,
Dopiero się ubaczyła, 10
Rzekąc: „Osieł mię porodził,
„Który barzo nierychły był“.
Mnodzy takim głupstwem grzeszą:
Gdy są w szcześciu, więc sie wznoszą;
Potym, kiedy upadają, 15
Swoje błędy poznawają.
Rimicius: D (175) De mula quadam. [H 157 Ήμίονος]. C (211) Mazek. — FE (72) O mulicy. — Błażewski 6 Własną się mierz piędzią. O mule. — Niemirycz (16) Muł pyszny (L VI, 92 Le mulet se vantant de sa généalogie). — Jakubowski 97 Muł, chlubujący się swoją genealogią (L j. w.). — Kniaźnin III, 5 Muł, syn osła.
