Jeleń niegdy owcy przed wilkiem
Upominał się wielkim krzykiem:
„Źleć tobie czego pożyczyć,
„Owco, nie chcesz rychło placić!
„Korzec owsa, com w zajem dał, 5
„By mi dała, pan wilk kazał“.
Owca się ku długu przyznała,
Iże przed wilkiem musiała,
I prosiła przedłużenia,
Na krótki czas odelżenia: 10
„Azać — pry — owsa nabędę,
„Uźrzawszy dobrą pogodę“.
A gdy przyszedł zapłacie dzień,
Upominał owcę jeleń;
Ale ona nie nie dbała, 15
Tako mu odpowiedziała:
„Nie zdradzaj, panie jeleniu!
„Nie masz tego po plemieniu;
„Zaź cię nie srom upominać,
„Czegoś-em ja niewinna dać? 20
„Na onć-em czas obiecała,
„Iżem się wilka lękała“.
Tychci ślubów nie trzymają,
Które z bojaźni bywają.
Romulus (I, 12: Hervieux (II, 209) Cervus et ovis. D (14) De cervo et lupo. Phaedrus I, 16 Ovis, cervus et lupus. St (123) De cervo, ove et lupo. C (82) O gelenu, o wlku a o owcy. — FE (13) O jeleniu z wilkiem. — Minasowicz (13) Strzeż się tego, co ręczy podejrzaną wiarą. Owca, jeleń i wilk. — EW 42 Jeleń i owieczka.
