„I tego wdzięczni bywają. 20
„Aleciem ten twój uczynek
„Omijasz prze swój pożytek:
„Chociaś myszy nie łowiła,
„A przedsię tyś mnie szkodziła;
„Bu gdyć było jeść potrzeba, 25
„Biegalaś do mego chleba;
„Jednakeś szkodę działała,
„O moję przyjaźń nie dbała.
„Za zły umysł musisz umrzeć,
„Za uczynek w tym dosyć mieć, 30
„Coś się mym dotąd żywiła
„I szkodęś mi poczynila“.
Nie uczynisz wdzięk uczynkiem,
Kiedy nie dobrym umysłem;
Dobra wola[1] wszytko krasi, 35
Uczynkom wagę przynosi.
Romulus II, 20: Hervieux (II, 212) Mustela el homo. [H 89 Γαλῆ συλληφϑεῖσα]. Phaedrus I, 22 Mustela et homo. St (133) De mustela et homine. C (89) O kolčawě a o hospodaři. — Minasowicz (16) Kto komu dla pożytku swojego pomaga, niesłusznie, by mu łaskę przyznać, się domaga. Łasica i człowiek. — BF 12 Człowiek i łasica.
Wół, gdy wodę w kałuży pił,
Młode żabięta potłoczył.
Mać wtenczas przy nich nie była,
Po swej potrzebie chodziła.
- ↑ W pierwodruku: dobrą wolą.
