Nawięcej człowieku złemu,
Dobrzy, iż nadzieję mają, 35
O ten żywot mało dbają.
Abstemius 13 De cygno, in morte canente, reprehenso a ciconia. — FE (112) O łabędziu umierającym. — Błażewski 86 Co Bóg obiecał, nikogo nie minie. Łabęć i bocian.
Niegdy jedna miłośnica,
Złupiwszy swego panica,
Żałowała, gdy od niej jał,
Smutnymi ją, słowy żegnał.
A gdy ciężko narzekała, 5
Jakoby syna pogrzebała,
Towarzyszki, co z nią były,
Jako mogąc, ją cieszyły,
Rzekąc: „Nie płacz bez przyczyny!
„Na to mieśce przydzieć inny“ 10
Ona więc płakać przestała,
Tako im odpowiedziała:
„Nie przetomci tak płakała,
„Iżebych go żałowała:
„Jednoć mi tega barzo żal, 15
„Iż mi tego płaszcza nie dał“.
Łzam sie nie trzeba dziwować
Ani na płacz wielki patrzać:
Mnodzyć ten obyczaj mają,
Łzami zdrady przykrywają. 20
Abstemius 15 De muliere, amatoris discessum flente. FE (112) O niewieście, męża płaczącej. — Rej Figl. Jako żona męża żałowała.
