Naczął sam z sobą rozmawiać,
Którychby miał naśladować,
Rzekąc: „Jako ci żołnierze, 5
„Powiesiwszy swe pancerze,
„Tak sie prędko wzbogacili,
„Chocia, niewiele walczyli!
„A ja, tak ciężko kopając,
„Wiecznie rolą przewracając, 10
„Będąc tak pilny w oraniu,
„Nie mogę przyść k dobremu mieniu!“
Natychmiast woly poprzedał,
Owce i kozy, co ich miał,
Za to koni, zbroje nabył, 15
A tak sie na żołd wyprawił.
Owa rotmistrz bitwę stracił,
U którego on w rocie był,
A tam wszego statku stradał,
Sam zranion, ledwie żyw ostał. 20
Potym, kiedy sie wyleżał,
Żołdakiem być wolej nie miał;
KuPczyć mu sie zasię chciało:
„Zyszczę — pry — na tym niemało!“
Więc wszystkie role spieniężył, 25
Towarów pełen okręt nałożył;
Upatrzywszy dobrą pogodę,
Puścił się z nimi na wodę.
A kiedy na głębi było,
Morze sie nagle wzburzyło; 30
Tam więc on okręt utonął,
A sam ledwie żyw wypłynął.
I potym więc inym radził,
By wszelki tego pilen był,
Strona:PL Chrzanowski Ignacy - Biernata z Lublina Ezop.djvu/341
Ta strona została przepisana.
