Wilk i baran na jednym brzegu rzeki byli,
Wilk wyższej, baran niżej stojąc, wodę pili
Z tejże rzeki. A wtym wilk z przyrodzeniu złego
Zawołał na barana: „Przestań — prawi — tego
Zwyczaju mącić wodę, gdy z kim drugim pijesz!
„Czyli nie wiesz, że z wilkiem w zwadzie nie utyjesz?“
Wtym baran (gdyż się łatwo skórę obawiał)
Pokormemi się słowy wilkowi omawiał,
Mówiąc, iż on przykrości nikomu nie czyni,
I owszem, iż go barzo wilk w tej mierze wini,
Gdyż, niżej wody stojąc, choćby się zmąciła,
Wilkowi by na górze namniej nie szkodziła.
Wilk przecie, będąc pełen swej wrodzonej złości,
Łajał słowy przykrymi z swej zapalczywości:
Nic przyczyny nie mając. Baran się omawiał,
A obmówki prawdziwej coraz słowy wznawiał.
Ale wilk, w sercu mając wtenczas co inszego,
Nie dbając na wymówki, pożarł niewinnego.
Tak niektórzy, choć żadnej przyczyny nie mają,
Uboższym, niźli sami, złości wyrządzają;
Więc, jakby je pogrązić, szukają pogody,
Wilczego zakrawając: „Nie mąć, bracie, wody“.
Racye mocniejszego wygrawają zawsze,
Choć są najladajaksze.
Baranek, żeby się napił,
Poszedł do wody ciekącej.
Tymczasem wilk, czatujący,
