Strona:PL Conan-Doyle - Tajemnica Baskerville'ów.djvu/012

czym ją zostawił tutaj, czy w biurze portowem. Gdybym ją zgubił, sprawiłoby mi to wielką przykrość.
 — Wszak to prezent? — rzekł Holmes.
 — Tak, panie.
 — Od pensyonarzy hotelu Charing Cross...
 — Tak, od paru pacyentów. Dali mi ją na pamiątkę mojego ślubu.
 — Szkoda — rzekł Holmes, ściskając mu rękę.
 — Czego pan żałuje? — spytał doktor Mortimer ze zdziwieniem.
 — Szkoda, że pan rozproszył moje wnioski — brzmiała odpowiedź. — A więc powiadasz pan, że to podarek ślubny?
 — Tak, panie. Ożeniłem się i dlatego musiałem szpital opuścić; trzeba było założyć dom, postarać się o praktykę samodzielną.
 — No, i teraz zyskujesz pan sobie sławę na polu nauki — rzekłem.
 — Wszak mam przyjemność mówić z panem Sherlock Holmes?
 — Nie, to mój przyjaciel, doktor Watson.
 — Miło mi pana poznać. Słyszałem o panu nieraz. Pozwoli mi pan, panie Holmes, zbadać swoją czaszkę. Od pierwszego rzutu oka spostrzegłem, że jest niezwykłą: zdradza zdolności, rzekłbym nawet — geniusz dedukcyjny. Taka czaszka byłaby ozdobą każdego muzeum. Przyznaję, że jej panu zazdroszczę.
 — Jesteś pan entuzyastą w swoim zawodzie, tak, jak ja w swoim — odparł detektyw — ale sądzę, że nie przybywasz pan tu po raz wtóry jedynie w zamiarze zbadania mojej czaszki...
 — Nie, panie, choć rad jestem, że zdarza mi się sposobność ku temu. Przybyłem do pana, panie Holmes,