Strona:PL Conan-Doyle - Tajemnica Baskerville'ów.djvu/057

 — Cóż ja panu mam mówić, kiedy pan sam wie wszystko — odparł. — Ten pan powiedział mi, że należy do policyi, że jest detektywem, i kazał milczeć.
 — Mój przyjacielu, sprawa jest bardzo ważna, i możesz się znaleźć w trudnem położeniu, jeśli zachowasz to, co wiesz, dla siebie — rzekł Holmes. — A więc ten pan ci mówił, że jest detektywem?
 — Tak, proszę pana.
 — A kiedy ci to powiedział?
 — Wysiadając z dorożki.
 — Czy wymienił swoje nazwisko?
 — Tak.
 Holmes rzucił mi tryumfujące spojrzenie.
 — To było bardzo nieostrożnie — rzekł. — Jak się nazywa?
 — Sherlock Holmes.
 Nigdy jeszcze nie widziałem mojego przyjaciela tak zdumionym. Spuścił głowę i milczał. Wreszcie wybuchnął śmiechem.
 — A to szczwany lis! Zadrwił sobie ze mnie. Lubię takich! Powiedział, że się nazywa Sherlock Holmes?
 — Tak.
 — Dobrze. Powiedz mi teraz, w którem miejscu wsiadł do dorożki i co było potem?
 — Zawołał na mnie o wpół do dziesiątej na Trafalgar Square. Powiedział odrazu, że jest detektywem i ofiarował mi dwie gwinee, jeżeli przez cały dzień będę spełniał jego rozkazy i o nic pytać nie będę. Zgodziłem się chętnie. Naprzód pojechaliśmy pod hotel Northumberland i czekaliśmy tam, aż dwóch gentlemanów wyszło. Wsiedli do dorożki. Jechaliśmy za nimi; wysiedli gdzieś tutaj w pobliżu.