Strona:PL Conan-Doyle - Tajemnica Baskerville'ów.djvu/073

czna. Spodziewam się, że sir Henryk nie żywi przesądnych obaw?
 — Jest na to zbyt rozumny.
 — Ma się rozumieć, słyszałeś już pan legendę o psie, prześladującym tę rodzinę?
 — Słyszałem.
 — To dziwna, jak tutejsi włościanie są łatwowierni: każdy z nich gotów przysiądz, że widział psa na własne oczy.
 Pan Stapleton mówił to z uśmiechem, ale z oczu jego było widać, że przywiązuje wiarę do tych pogłosek.
 — Owa legenda oddziałała na wyobraźnię sir Karola — ciągnął dalej — i pewien jestem, że sprowadziła śmierć nagłą.
 — W jaki sposób?
 — Sir Karol był tak zdenerwowany, że ukazanie się psa mogło go zabić. Zdaje mi się, że ujrzał istotnie jakieś dziwne stworzenie w Alei Wiązów... Obawiałem się zawsze anewryzmu serca, bo byłem bardzo do niego przywiązany.
 — Skąd pan wiedział o wadzie serca?
 — Od mego przyjaciela, doktora Mortimer.
 — Zatem sądzisz pan, że jakiś pies ścigał sir Karola i że biedak zmarł skutkiem strachu?
 — Czy pan znasz jaki inny powód śmierci?
 — Dotychczas nie wyprowadzam wniosków.
 — A pan Sherlock Holmes czy wyraził już swój pogląd na tę sprawę?
 Zdziwiło mnie takie pytanie. Można je było wziąć za zasadzkę, ale twarz mówiącego była chłodna i obojętna, więc moje podejrzenia musiały pierzchnąć.
 — Nie dziw, że znam pańskie stosunki ze słynnym