Strona:PL Conan-Doyle - Tajemnica Baskerville'ów.djvu/124

 Wiedziałam istotnie, że sir Karol uczynił Stapletona swoim jałmużnikiem, więc uwierzyłam tym słowom.
 — Czy pani kiedy pisała do sir Baskervilla, prosząc go o widzenie się na cztery oczy? — ciągnąłem dalej.
 Pani Lyons poczerwieniała.
 — Dziwne to pytanie... — rzekła, udając obrażoną.
 — Przykro mi, ale muszę je powtórzyć.
 — A więc — nie; nie wyznaczałam mu nigdy spotkań.
 — Ani w dzień śmierci sir Karola?... — rzekłem z naciskiem.
 Rumieniec znikł z jej twarzy, w jednej chwili zbladła śmiertelnie. Usta jej poruszyły się bezdźwięcznie, wyszeptała „nie” tak cicho, że domyśliłem się raczej, niż usłyszałem to słowo.
 — Zapewne pamięć zawodzi panią... — rzekłem — bo mógłbym nawet przytoczyć jeden ustęp z jej listu, a mianowicie: „Proszę i zaklinam, abyś pan ten list spalił i stawił się przy furtce o dziesiątej wieczorem”.
 Była blizką omdlenia, zapanowała jednak nad sobą.
 — Więc już niema w Anglii gentlemenów!... — szepnęła z goryczą.
 — Pani krzywdzisz pamięć sir Karola — rzekłem. — On ten list spalił, ale można odczytać list nawet po spaleniu... Czy pani przyznaje się do tych słów?
 — Tak, napisałam je! — zawołała nagle — napisałam. Nie potrzebuję się zapierać! Nie mam powodu wstydzić się. Chciałam prosić sir Karola o pomoc. Sądziłam, że mi jej udzieli po rozmowie na cztery oczy i dlatego prosiłam go, żeby stawił się u furtki.
 — Ale czemu o takiej godzinie?...
 — Bo dowiedziałam się właśnie, że wyjeżdża na-