Strona:PL Conan-Doyle - Tajemnica Baskerville'ów.djvu/168

 W mgnieniu oka rozerwaliśmy pęta; na ziemi u stóp naszych leżała pani Stapleton. Gardło miała sine i ślady paznogci na twarzy i ciele.
 — Nędznik!... — zawołał Holmes z oburzeniem. — Dawaj no tu flaszkę z wódką — rzekł do Lestrada. — Trzeba ją posadzić na krześle i rozcierać.
 Otworzyła oczy.
 — Co się z nim stało? — szepnęła. — Czy uciekł?
 — Nie umknie tak łatwo.
 — Ja mówię nie o nim, ale o sir Henryku. Czy ocalony?
 — Tak.
 — A pies?
 — Nie żyje.
 Odetchnęła swobodniej.
 — Dzięki Bogu! Widzicie, panowie, jak ten łotr obszedł się ze mną!...
 Wysunęła ręce z rękawów — były okryte sińcami.
 — Ale to najmniejsza — ciągnęła dalej. — On zdeptał moją duszę, poniżył ją... Wszystko znosiłam: osamotnienie, poniewierkę, dopóki mogłam wierzyć w jego miłość; ale i tu spotkał mnie zawód...
 Wybuchła płaczem.
 — Nie masz pani powodu go oszczędzać — rzekł Holmes. — Powiedz nam, gdzie się ukrywa? Jeśli mu pomagałaś w złem, dopomóż nam złe powetować.
 — Jedno jest tylko miejsce, w którem mógł się schronić: dawna kopalnia ołowiu, w samym środku moczarów. Tam trzymał psa na uwięzi; wiem, że robił przygotowania, aby tam się ukryć.
 Holmes przysunął lampę do okna.
 — Patrzcie — mówił — co za mgła! Nikt dzisiaj nie zdoła dotrzeć do Grimpen-Mire.