Strona:PL Constant-Adolf.djvu/61

55

Adolf

dziwactwo naszego nędznego serca; z uczuciem straszliwego rozdarcia rozstajemy się z kimś, w czyjem pobliżu nie znajdowaliśmy już żadnej słodyczy.
 W czasie mej nieobecności, pisywałem regularnie do Eleonory. Wciąż chwiałem się między obawą aby moje listy nie sprawiły jej przykrości, a chęcią odmalowania jedynie tych uczuć których w istocie doznawałem. Pragnąłem aby mnie odgadła, ale aby odgadła bez przykrości; byłem rad, kiedy słowo miłość zastąpiłem przywiązaniem, serdecznością, przyjaźnią; ale naraz wyobrażałem sobie biedną Eleonorę smutną i samą, mającą jako jedyną pociechę moje listy; i, na końcu paru zimnych i odmierzonych ćwiartek, dodawałem pośpiesznie kilka namiętnych lub tkliwych zdań, zdolnych nanowo ją oszukać. W ten sposób, listy moje nie wystarczały nigdy aby ją zaspokoić, ale wystarczały aż nadto aby ją utrzymać w błędzie. Dziwny fałsz, który, nawet wówczas gdy osiągnął skutek, zwracał się przeciw mnie, przedłużał męczarnię i był mi nie do zniesienia!
 Liczyłem niecierpliwie płynące dni i godziny; pragnąłem aby czas wlókł się jak najwolniej; drżałem, widząc iż zbliża się pora spełnienia obietnicy. Nie widziałem żadnego pozoru do wyjazdu. Nie widziałem również sposobu, aby Eleonora mogła osiedlić się w tem mieście. Może — trzebaż być szczerym — może nie życzyłem sobie tego. Porównywałem życie moje, niezależne i spokojne, z istnieniem pełnem gorączki, niepokoju i udręczeń, na jakie skazywała mnie jej miłość. Czułam się tak dobrze z mą swobodą, z tem iż mogę ruszać się, krążyć, wychodzić z domu, wracać bez niczyjej kontroli! Można powiedzieć, iż w obojętności innych znajdowałem odpoczynek po jej nużącej tkliwości.
 Nie śmiałem wszakże dać poznać Eleonorze, że byłbym rad wyrzec się naszych projektów. Zrozumiała z listów, że byłoby mi trudno opuścić ojca; napisała, iż, wobec tego, ona gotuje się do wyjazdu. Długi czas, nie zwalczałem jej postanowienia; nie dawałem żadnej stanowczej odpowiedzi. Zaznaczałem ogólnikowo, iż zawsze będzie