Ta strona została uwierzytelniona.
66
Benjamin Constant
szając ich. Żyliśmy, można powiedzieć, jakgdyby w pamięci serca, dość silnej aby myśl o rozłące była nam bolesna, zbyt słabej abyśmy mogli znaleźć szczęście w połączeniu. Poddawałem się tym wzruszeniom, aby znaleźć wypoczynek po zwykłym przymusie. Byłbym pragnął dać Eleonorze świadectwa uczuć, któreby ją zadowoliły; niekiedy siliłem się wskrzesić język miłości; ale te wzruszenia podobne były do owych bladych i bezbarwnych liści, jakie, resztką sił pośmiertnej wegetacji, rosną leniwo na gałęziach wyrwanego z korzeniem drzewa.
