Strona:PL Cwiklinski Padwa i Polska.djvu/18

prawniczej szkoły padewskiej, zrównała się ona już w w. XV z bolońską. Nie tylko więc Senat wenecki udawał się do niej po radę, szukali jej także papieże, cesarze i inni władcy, jak n. p. Henryk VIII w sprawie rozwodu swego z Katarzyną aragońską.
 Powtórne jednak odrodzenie studjów prawniczych ani ze szkół tych ani wogóle z Włoch nie wyszło; było ono dziełem francuskich uczonych, na których Włoch Alciati większy wpływ wywarł, aniżeli na współrodaków. Dwaj wszakże uczeni włoscy z Padwą związani: Paulus Manutius, członek rodziny zasłużonych księgarzy-wydawców weneckich i wspomniany już profesor Karol Sigonius położyli w drugiej połowie XVI wieku fundamenta historji ustroju państwa rzymskiego; co Sigonius w tym kierunku zdziałał, zachowało swą wartość aż do początku XIX wieku, i dopiero Niebuhr wprowadził badania na nowe tory. Zresztą od wieku XVII począwszy ani padewska ani inne szkoły włoskie już w nauce prawa nie przodowały.

 Prawdziwy tytuł do sławy uzyskała Padwa przez znakomitą uprawę medycyny. W pierwszych zaraz wiekach po jej wprowadzeniu do Uniwersytetu katedr było niemało i wykładali magistrowie uczeni, lecz jak wszędzie w średniowieczu, tak i w Padwie zbyt wielką wagę kładziono na teorję; jej więc dotyczyły wykłady, wygłaszane wedle kompendjów, które były przeróbkami resztek starożytnej nauki helleńskiej, hellenistycznej i rzymskiej tudzież arabskiej; wpajano w uczniów wiedzę martwą; dysputy, przeobrażające się często w jałowe ćwiczenia oratorskie, rozwijały ich zręczność dialekty-