Strona:PL Cwiklinski Padwa i Polska.djvu/23

stanckiemu, w r. 1554 docenturę sofistyki, nieznanemu Pawłowi docenturę tertii libri Avicennae w r. 1559.
 Teologicznych katedr Uniwersytet posiadał mało; dwie, zwane in via S-ti Thomae i in via Scoti, były przedstawicielkami szkół z sobą rywalizujących. Około połowy XVI wieku otworzono profesurę Pisma świętego. Uczęszczali nadto teologowie na inne wykłady, przedewszystkiem na filozoficzne. Gimnazjum padewskie nie wybiło się jednak w dziale teologji na naczelne stanowisko. Główne siedlisko miała teologja zawsze jeszcze w Paryżu. Dygnitarze nasi kościelni, czy to posiadający święcenia, czy też ich nie mający, udawali się do Padwy przeważnie dla studjum prawa kanonicznego, którego znajomość była nader pożądana i ceniona.
 Bardzo dużo splendoru przyniosły szkole padewskiej w wieku XVI wykłady humanjorów. Początkowo nauczyciele języka greckiego zmieniali się często. Krótko działał Lorenzo da Camerino, zwany pospolicie Creticus, lat tylko kilka Marcus Musurus, zasłużony edytor trudnych tekstów autorów, jak Athenaios i Hesychios, w wydawnictwach oficyny Aldusa Manutiusa. Także wytworny mówca łaciński Romulus Amasaeus uczył w Padwie tylko przez lat cztery. W r. 1530 objął wreszcie katedrę główną Łazarz Bonamicus z Bassano, i odtąd przez kilka lat dziesiątek studja humanistyczne przedewszystkiem ściągały zdolną młodzież włoską i zagraniczną do grodu Antenora.
 Bonamicus był raczej humanistą, aniżeli filologiem, prac naukowych za życia nie ogłosił i po sobie nie zostawił, działał słowem ży-