Strona:PL Cwiklinski Padwa i Polska.djvu/27

zwrócić uwagę na donioślejsze momenty związku naszego z Padwą i przypomnieć nazwiska wybitniejszych wychowanków jej szkoły. Znajdujemy ich już w pierwszej niemal chwili po ustaleniu bytu Archigimnazjum, a znamiennem jest, że już w owych dawnych czasach dostępowali Polacy stosunkowo często godności akademickich.
 Mikołaj, archidjakon krakowski, dzierżył w r. 1271 władzę rektora ultramontanów, później zaś piastowali ją Fryderyk (1351), Mikołaj (1355) i Abraham z Przezwód (1387), prepozyt krakowski i w końcu także kanonik gnieźnieński, a w aktach uniwersyteckich zapisani są nadto jako scholarze Nasson, kanclerz łęczycki i proboszcz krakowski (1351) i Dobrogost (1360), niezawodnie późniejszy biskup poznański, a w końcu arcybiskup gnieźnieński, zwany Wydrzyoko. Przedewszystkiem zaś wymienić należy Piotra Wysza z Radolina; jego nazwisko znachodzi się często w aktach uniwersyteckich, gdyż w latach 1379—1405 niejednokrotnie w Padwie przebywał: w r. 1385 był rektorem ultramontanów, w roku następnym otrzymał stopień licencjata, w r. 1387 stopień doktora prawa kanonicznego, w r. 1386/87 wykładał jako doktorand pewien dział tego prawa, później zaś — jak wiadomo — wstąpił na biskupią katedrę krakowską, wreszcie przeniesiony został na biskupstwo poznańskie. Dość wymienić nazwisko biskupa Wysza, aby przypomnieć sobie jego wielkie poczynania i zasługi, jego wpływ na dworze królewskim, jego znaczenie śród episkopatu, zgromadzonego na soborach pizańskim i kostnickim, wreszcie jego udział w inauguracji odnowionego przez