Strona:PL Cwiklinski Padwa i Polska.djvu/28

Jagiełłę i Jadwigę Uniwersytetu krakowskiego w lipcu 1400 r.
 Padewczykami byli też dwaj, przyjaznym węzłem z sobą związani mężowie głębokiej nauki i cnót prawdziwie chrześcijańskich, którzy chlubę przynieśli imieniowi polskiemu jako uczestnicy odbywających się na początku XV wieku soborów kościelnych, a około ojczyzny wielce się zasłużyli jako gorliwi jej interesów obrońcy w sporze polsko-krzyżackim: Andrzej Laskarz z Gosławic, promowany w Padwie w r. 1405 na doktora dekretów przez Franciszka Zabarellę i Piotra Wysza, po którym później otrzymał biskupstwo poznańskie — i Paweł Włodkowic (Wodzimierzowic) z Brudzenia, licencjat praw padewski (r. 1408), a doktor krakowski (r. 1411), „przewodnik duchowy i najświetniejszy przedstawiciel Uniwersytetu krakowskiego“ po jego reaktywowaniu.
 Nieco rychlej, bo już w r. 1403, został doktorem kanonów Laurentius Saxonis de Wratislavia, zwany także Laurentius de Polonia, wicerektor ultramontanów w r. 1401/02. Tę samą godność piastował w r. 1411 przez trzy miesiące Piotr Wolfram z Krakowa, czy też ze Lwowa, scholastyk gnieźnieński, członek Uniwersytetu krakowskiego i prokurator biskupa krakowskiego na soborze kostnickim, kurjalista bardzo ruchliwy, polujący bezustannie na beneficja.
 Dobre imię pozostawił po sobie wspomniany już powyżej Mikołaj syn Filipa Kiky (Kiczka lub Kicki), archidjakon gnieźnieński, wielce około Kapituły tamtejszej zasłużony, zarazem kanonik poznański. W Padwie odbywał on stu-