Strona:PL Cwiklinski Padwa i Polska.djvu/30

czych i teologicznych zwłaszcza śród duchowieństwa naszego w ciągu wieku XV.
 Również i na studja medyczne wcześnie jeździli Polacy do szkół włoskich. Na Uniwersytecie Jagiełły jedna bowiem tylko dla nauk lekarskich istniała katedra zwyczajna. Najznamienitsi lekarze, którzy w Polsce w w. XV i XVI praktykowali, byli albo obcego pochodzenia, albo doktorami włoskich Uniwersytetów. W aktach Uniwersytetu padewskiego natrafiamy już pod r. 1307 rodaka naszego Aimerico jako doktora medycyny i czytamy dalej, że w r. 1420 Stephanus de Polonia został licencjatem medycyny. Przedewszystkiem jednak wymienić należy Jana z Ludziska — wsi położonej w pobliżu Inowrocławia — który w r. 1433 w Padwie otrzymał doktorat medycyny; był to — jak wiadomo — mąż rozległej nauki i wielkich około sprawy publicznej zasług, humanista, który obok Grzegorza z Sanoka jako jeden z pierwszych kulturę Odrodzenia do Polski przeszczepił.
 Do medyków padewskich zaliczyć też musimy autora wiekopomnego dzieła „De revolutionibus orbium caelestium“. Dziś bowiem już nie może ulegać wątpliwości, że Kopernik po odbyciu studjów bolońskich i krótkim pobycie w Rzymie powrócił do Warmji, a otrzymawszy ponowny urlop od kapituły, której był członkiem, mniej więcej w jesieni 1501 roku zawitał do Padwy i tamże na studjach przebywał aż do końca 1503 lub początku 1504 roku z przerwą krótką na wiosnę 1503 r., którą spędził w Ferrarze, gdzie 31 maja otrzymał insignia doktora prawa kanonicznego i zetknął się z genjalnym Celio Calcagnini, jednym z prekurso-