Strona:PL Cwiklinski Padwa i Polska.djvu/38

 Może nie zaszkodzi zaznaczyć w tym związku także i to, że w ciągu wieku XVI trzech Polaków dzierżyło berło rektorskie Uniwersytetu artystów: Andrzej Polak w r. 1507, Gostyński, również Andrzej, w r. 1566 i Jerzy Pipan z Krakowa w r. 1593; dwóch innych było wicerektorami, na początku zaś w. XVII, r. 1613 pełnił te funkcje Maciej Littau z Wilna.
 W większej też liczbie, aniżeli w wieku XVI zapisywali się Polacy w wieku XVII do albumu obydwóch Uniwersytetów padewskich. Lecz roboczy pług tych zakładów mniej już głęboko wrzynał się w ziemię i lżej wzruszał także skiby polskie. Mniej często wyrastały kłosy i mniej zawierały ziarna cennego. Utrzymał się międzynarodowy szkół tych charakter, lecz wpływ ich szedł raczej w szerz aniżeli w głąb.
 Wielu przybyszów z Polski poświęcało się w tym wieku medycynie i w niej się doktoryzowało, sporo zwłaszcza żydów polskich; ale nie mało Polaków zjeżdżało także na prawa. Zatrzymywali się nadto w Padwie duchowni, wyżsi i niżsi, w podróży do Rzymu. Ściągało się osób tem więcej, że cierpiący w położonych w pobliżu słynnych ciepłych kąpielach w Battaglji i w Abano szukali zdrowia lub przynajmniej ulgi w cierpieniach.
 Studenci, a zwykle także inni przejezdni Polacy zapisywali swe nazwiska w księdze wpisowej, którą założono w r. 1592, zawiązując równocześnie Stowarzyszenie Polskie. Już wpierw scholarze polscy ze sobą przeważnie przestawali — więcej, aniżeli to nawet było pożądanem. Słyszymy o gospodzie polskiej (contubernium); dowiadujemy się o „Akademji