Strona:PL Cwiklinski Padwa i Polska.djvu/9

scholarów. Urban V zezwolił w r. 1363 na rozdawanie także stopni akademickich w teologji, któremi do tego czasu wyłącznie paryska Sorbonna szafowała; Bolonja przywilej ten uzyskała zaledwie o rok jeden wcześniej. Wreszcie Eugenjusz IV, Wenecjanin z pochodzenia, a dawny uczeń padewski, potwierdził w r. 1439 dawne przywileje.
 Dbali o szkołę Carraresi, tak Umberto, jak Giacomo II, który był Petrarki przyjacielem i słynnego prawnika Bartolo de Saxoferrato do Padwy sprowadził. Nie szczędziła starań i wydatków wenecka Rzeczpospolita, objąwszy wraz z terytorjum miasta obowiązek opiekowania się jego szkołą wysoką. Signoria sama zajmowała się gorliwie jej sprawami: zamknięto Uniwersytety w Vicenzy i Treviso, zabroniono osobom, przynależnym do terytorjów weneckich, odbywać studja poza Padwą, w roku zaś 1517 ustanowiono osobny urząd kuratorów uniwersytetu, t. zw. Riformatari dello Studio i powierzano go stale członkom patrycjuszowskich rodów. W wieku XV wzrosła też powaga i sława Uniwersytetu padewskiego, i odtąd przez cały wiek XVI zajmował on naczelne miejsce między włoskiemi Archigimnazjami.
 Tłumnie więc garnęli się do tego ogniska wiedzy scholarze włoskiej i innych narodowości; obliczają, że w ciągu wieku XVI immatrykulowało się w Padwie około 36.000 studentów, między nimi 16.000 cudzoziemców. Wpisując się do Uniwersytetu, nabywali studenci rozległe przywileje i swobody: zrównani byli z obywatelami, w sprawach zaś, dotyczących zakresu życia uniwersyteckiego, podlegali sądowi re-