mnóstwo szkół, obrabiających dawng filozofję Greków, a szczególniej Pytagoresa, Platona i Arystotelesa. Systematy sprzeczne z chrystyjanizmem, musiały ustąpić miejsca filozofji, przyjmującej istnienie Boga, nieśmiertelność duszy, to jest filozofji, zgadzającéj się w zasadach mniej więcej z dogmatami wiary Chrystusa. Ztąd Epikurejczyków najmniej ceniono; poważano więcej Stoików i Perypatetyków; filozofję zaś Platona, jako zgodniejszą z nauką Żydów i religją Chrześcian, miano za boską. — Z połączenia tej filozofji, z nauką Chrześcian, powstał zupełnie nowy system filozoficnny, zwany nadnaturalizmem, którego przedstawicielami byli Ojcowie Kościoła i wszyscy jego pisarze (patres ecclesiae et scriptores ecclesiatici), poczytujący objawienie boskie i wiarę, za jedyne źródła wszelkiej nauki i wszelkiego teoretycznego i praktycznego poznania. Do tych należą: Ireneusz Tertuljan, Laktancyusz, Aureljusz Augustinus biskup w Hippo i inni.
Największej jednak wziętości używał Nowoplatonizm, którego założycielem był Ammonius z Aleksandrji z przezwiskiem Sakkas (około 200 r. po Chr.); lecz właściwie dopiero uczeń jego Plotinus z Lykopolis (ur. 205 r., um. 270 r. po Chr.) nadał tej nauce umiejętną i filozoficzną formę. Plotinus przez lat kilka nauczał w Rzymie, później Porfirjusz (w 233 r. um 304 r. po Chr.), bjograf swego mistrza, wreszcie zabobonny Jamblichus (um. 330 r. po Chr.), którego uczniami byli: Edesius i Eustahius.
Plotinus w swej szkole liczył znakomitą ilość słuchaczów, pomiędzy którymi było nawet wielu senatorów, oddających się z zapałem nauce filozofji, jak: Marcellus, Oroncjusz i Sabellinus[1]. Pretor Rogacjanusz, pobudzo-
- ↑ Porfyriusz Życie Plotina, VII.
