ny wykładami Plotina, taką poczuł w sobie chęć do filozofji, iż zrzekł się dobrowolnie wszelkich godności i majątków, zamieszkał w ubogim domku, poświęcając całe dnie i noce filozoficznym studjom[1]. Niemniej i kobiety, które dotąd prawie wcale nie dbały o wyższe wykształcenie, zaczęły uczęszczać do jego szkoły, jak Gemina, Amficylia córka Aristona, i wiele innych[2]. Cesarz Galien i jego małżonka Salonina, otaczali Plotina największą przyjaźnią i świadczyli jemu wiele dobrodziejstw[3]. Później rozszerzali Nowoplatonizm: Hrysanejusz z Sardes, Eunapiusz z Sardes i Cesarz Juljan, w końcu Salustiusz konsul, autor podręcznika filozofji Platona.
W wielkiej liczbie filozoficznych pisarzów piątego i szóstego wieku, którzy dla badacza mają wartość, jedynie jako zbieracze źródeł starożytnej filozofji, znajdujemy kilku, którzy dla głębszej nauki i większej filozoficzności, zasługują na baczniejszą uwagę. Najznakomitszym z nich, a zarazem ostatnim rzymskim pisarzem na polu filozofji, był Anicius Manlius Torquatus Severinus Boetius, który przekładem swoim na język łaciński Organonu Arystotelesa i Izagogi (είσαγωγή) Porfirjusza, przyczynił się bardzo do rozwoju perypatetyzmu na zachodzie. Pisał wiele rozpraw treść logicznej, jak: O syllogizmie kategorycznym (De syllogismo categorrico), — O syllogizmie hypotecznym (De syllogismo hypothetico), — O podzielności (De divisione), — O określeniu (De definitione); nadto przełożył na język ojczysty dzieła znakomitszych matematyków, jak Euklidesa, Archimedesa, Ptolomeusza i innych. Boecjusz żył na dworze Teodoryka, któla Ostgotów; postę-
