każda tchnie pewną doskonałością, a nadewszystko liczba dziesięć (θέκα), oznaczają cały system Natury. Świat (κόσμος), składa się z dziesięciu cial, będących w bezustannej harmonji; słońce spoczywa w samym środku świata, i jest pierwiastkiem życia. Ludzie uczestniczą w jego przyrodzonem cieple, i dla tego pokrewni są bogom. Promienie słona przenikają zimny i gęsty eter, ożywiając wszystkie rzeczy. Bóg jest absolutną jednością, monadą monad. Dusza również jest liczbą, pozostaje w ciągłym ruchu i dzieli się na trzy części: na rozum (νούς), rozsądek (φρήν) i namiętność (θυμός). Ob. Diog. Laer. VIII. 28, 30, 31. Cicero. De natura Deo. I, 11. Moralność nawet zasadzali na stosunkach liczebnych; dobro moralne wyobrażali sobie jako jedność, złe jako wielość, a cnotę jako harmonją. Pytagoras zabraniał zaklinać się na bogów, mówiąc, iż taka przysięga jest niepotrzebną, bowiem każdy człowiek uczciwem postępowaniem może sobie tyle zasłużyć, iż uwierzą jego słowu. Cycero mówi, że liczby siedm i ośm, każda z innej przyczyny, są doskonałe (plenus numerus, τέλειος άριθμός). Dla czego liczba ośm należy do rzędu doskonalych, z pewnością niewiadomo; prawdopodobnie dla tego, że kwadrat z liczby dwa, wzięty dwa razy, daje na wypadek ośm, liczbę bedạca summą dwóch piramd, z których każda powstaje z wielkiej czworakości. Co do liczby siedm, tyle okrzyczanej i sławionej w starożytności, pomówimy niżej.
Ośm, pomnożone przez siedm, daje na wypadek 56; że zas Scypio w 56 roku swego życia, został otruty, ztąd ta liezba jest dla niego złowieszczą.
Powszechnie utrzymują, iż Scypio Emiljan, zo-
