jednakowy; najwyższa kula, obraca się najszybciej; siódma, szósta i piąta, obracają się z różną prędkością; czwarta tak jak trzecia, a druga najwolniej. Cały wszechświat obraca się jednostajnym ruchem i spoczywa na kolanach Potrzeby. Dalej: „w równych od siebie odstępach, siedzą trzy córy Potrzeby: Lachesis, Kloto i Atropos, ubrane biało, z przepaskami na głowach i wtorują syrenom. Lachesis śpiewa przeszłość, Kloto teraźniejszość, a Atropos przyszłość”. Plato tedy, według wszelkiego prawdobieństwa, przypuszczał jedną harmonje, powstałą z ruchu ciał wszechświata. Jak człowiek wówczas jest szczęśliwym, kiedy wszystkie jego władze pozostają w najściślejszej zgodzie; tak świat, będąc odtworzeniem najdoskonalszej idei, w ruchu cząstek swych znajduje cudną harmonję. Plato wszędzie widział regularność i nieregularność, zmienność i trwałość, bieg i spokój, złe i dobre, ale najwyższem szczytem tych sprzeczności, jest powszechna harmonja, czyli pierwotna jedność. Cycero w tym względzie z poetyckim polotem, naśladuje wielkiego Platona, i jak widzimy, z ruchu sfer wydających rozmaite tony, chce wytłomaczyć pojęcie powszechnej harmonji. — Ob. Macrob. Com. in Som. Scip. II, 1, 2.
„Illi autem octo cursus, in quibus eadem vis est duorum, septem efficiunt distinctos intervallis sonos...” — Cycero, naśladując Pytagorasa, porównywa głosy powstałe z poruszenia ruchomych sfer do dźwięków instrumentu, zwanego w starożytności ośmiostrunnym (όκτάχορδος), dla tego, iż składał się z ośmiu strun, które pod względem djatonicznym, odpowiadały ośmiu tonom dzisiejszej muzyki. Tym spusobem najniższy planeta księżyc, odpowiadał naszemu mi, Merkury fa, Venus sol, Słońce la, Mars si, Jowisz ut, Saturn re, firmament gwiaździsty,
