Strona:PL Czech - Wycieczki pana Brouczka.djvu/110

 — Ach, ty płaczesz, ziemianinie! Nakoniec więc i twoja kora ziemska pękła pod zwycięzkim blaskiem mego obrazu!
 Był to głos malarza, który przybliżył się do niego i tym wykrzykiem przerwał mu jedzenie.
 Rozgniewany pan Brouczek przerwaniem jedzenia i takiém posądzeniem niedorzeczném, bez namysłu pokazał parę kiełbasek, odpowiadając szybko:
 — Gdzie, u dyabła, płaczę! Jem.
 — Jesz?! — zawołał z gniewem i zdziwieniem Błękitny, przyskakując bliżéj. — Wobec wytworów geniusza śmiesz oddawać się téj obrzydliwéj czynności ziemskiej!
 — Obrzydliwéj? Cóż może być obrzydliwego w zaspakajaniu głodu? Czy wy, selenici, nie ja.... nie ja.... jadacie?
 — Naturalnie, nie jadamy. Nasze ciało powiewne, Bogu dzięki, nie potrzebuje posilać się surową materyą.
 Brouczek przez chwilę patrzył na selenitę z wytrzeszczonemi oczyma i załamał ręce nad głową:
 — Naprawdę nie jadacie?! Mój Boże, mój Boże! Nie, to nie może być! Przecież musicie czémkolwiek się żywić.
 — Posilamy się wonią, ambrozyowym tchem kwiatów księżycowych — objaśnił malarz.
 — Wonią? To okropne, okropne! Może ostatecznie nic i nie pijacie?
 — Odświeżamy swe usta czystą rosą poranną — mówił poeta.