Strona:PL Czech - Wycieczki pana Brouczka.djvu/199

 — Po co? A no, zatęskniłem do domu na stare lata; wszak znasz przysłowie: „Wszędzie dobrze, a w domu najlepiéj.“
 — Mówisz prawdę? — pytał Domszyk, patrząc mu badawczo w oczy. — Jesteś więc prawdziwym Czechem? Nie jesteś czasem szpiegiem z wojska Zygmunta?
 Zamiast odpowiedzi, podniósł pan Brouczek uroczyście trzy palce do góry, gdyż na to mógł przysiądz z czystém sumieniem.
 Staroczech był widocznie przekonany i pytał daléj łaskawiéj:
 — Jak się nazywasz?
 — Maciéj Brouczek.
 — Brouczek? Widocznie owe włóczęgi dały ci to przezwisko. Nie wiesz czasem, jak się twój ojciec nazywał i czém się trudnił?
 Nasz bohater zmuszony był z bolem zaprzéć się swego ojca i uznać poczciwe swe imię za przezwisko, przez komedyantów mu dane, aby czasem nie przyszła chętka Jankowi rozpytywać się o krewnych, z czego mogłyby powstać najróżnorodniejsze kwestye wielce drażliwéj natury.
 — A więc dopiero dziś przyszedłeś do miasta? — zapytał jeszcze Domszyk.
 — Tak, właściwie zaś wczoraj.
 — Widocznie bardzo późnym wieczorem, gdyż za dnia nie wszedłbyś do miasta w tém odzieniu. A musiałeś wejść przez bramę końską lub świńską?
 Nasz bohater spojrzał na pytającego, jakby przypuszczał w nim chętkę obrażenia go podobném pyta-