Strona:PL Czech - Wycieczki pana Brouczka.djvu/94

 — Łzaw... łzawniczki? Cóż to znowu za głupstwo?
 — No, naczynia do łez.
 — Do... łez?... Na rany boskie! A po cóż tu mamy płakać?
 — Prawdopodobnie będą czytane poezye.
 — Po....ezye? Ależ tego już czy nie za... Słuchaj pan, zdaje mi się, że wy tu wszyscy ze mnie sobie żarty stroicie. Znów poezye! A tu jeszcze i na ów ledwie naparstek rosołu postnego muszę czekać całą godzinę. Ten mały kwadransik ciągnie się dyabelnie długo.
 — Mylisz się, człowieku niecierpliwy; zapomniałeś o czasie księżycowym.
 Pan Brouczek ze wściekłością pięścią o stół uderzył.
 — Daj mi waćpan ze swym czasem spokój... Więc ten mały kwadransik potrwa sześć godzin?! Do pioruna!
 Wybuch naszego bohatera przerwany był powrotem Czarolśniącego, który prowadził z sobą jakiegoś wysokiego selenitę, odzianego w rodzaj habitu z wyszywanemi gwiazdami złotemi i kwiatami. Mecenas ukląkł i, podnosząc ręce ku właścicielowi habitu, patetycznie oznajmił:
 — Oto arcyksiążę naszéj poezyi księżycowéj, nasz arcymistrz, którego imię należy wymawiać tylko na kolanach; najpierwszy nasz geniusz i najlepszy tłumacz mych myśli poetycznych: Słońcowit Obłoczny.
 Błękitny szepnął Brouczkowi:
 — Klęknij!