Strona:PL Czech - Wycieczki pana Brouczka.djvu/95

 I sam pośpiesznie upadł przed Obłocznym na kolana.
 — Bodaj go! Jeszcze klękać będę przed takim kuglarzem! — mruknął do siebie nasz bohater, którego usposobienie teraz wcale nie było słodkie.
 Obłoczny wzniósł nad klęczącym ręce, jakby do błogosławieństwa, mówiąc:
 — Wstań, przyjacielu! i bądź mi serdecznie powitan, miły Błękitny! Szczerze ci winszuję ostatniego twego zbioru poezyj.
 Ścisnął serdecznie rękę poecie niższego stopnia, który coś bąkał o niezmierném szczęściu i nieskończonéj czci.
 Pana Brouczka uczcił Obłoczny tylko ciekawém spojrzeniem i niedbałém kiwnięciem głową.
 — A teraz proszę panów — odezwał się mecenas, — raczcie zasiąść tymczasem do skromnego posiłku, nim zgromadzi się tu cały mój Parnas.
 Twarz pana Brouczka cokolwiek się rozjaśniła. Wszyscy usiedli za stołem, a Czarolśniący przysunął do każdego jeden wazon z kwiatem.
 — O, jaka woń rozkoszna! — zachwycał się Obłoczny, wąchając swoje kwiaty.
 — Rajski zapach! — chwalił również z zachwytem Błękitny, czyniąc to samo.
 — Aaa!
 — Aaaa!
 — Sądzę, że i mego gościa ziemskiego zadowolni ten skromny kwiatek? — zwrócił się Czarolśniący do pana Brouczka, który zasępił się jak noc i spojrzał dziko na wazon.