Strona:PL Czerwony testament by X de Montépin from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1889 No204 part08.png

kładąc je na stole przed panią Labarre rzekł:
 — Niech pani zaraz napisze do notaryusza pana Landrol.
 — Ah! kochany doktorze, jakiś ja wielki dług wdzięczności zaciągam względem pana — wyszeptała słodziutko wdowa.
 — Ten dług, pani wiesz o tem dobrze, jest dla mnie szczęściem prawdziwem.
 W tej chwili przeciągły głos dzwonka rozległ się w przedpokoju.
 — To René!... — rzekła wdowa, chowając pospiesznie bilety bankowe do biurka.
 Młody człowiek ukazał się w pokoju.
 Miał jeszcze suknie seminaryjskie na sobie.
 Gdy zobaczył Jakuba, twarz mu się rozjaśniła.
 — To pan, szanowny panie doktorze! zawołał, wyciągając rękę ku pseudo-Thompsonowi. Co za przypadek szczęśliwy a niespodziewany sprowadził pana tutaj?...
 — Przyszedłem dla ciebie, moje dziecię... — odpowiedział Jakób.
 — Dla mnie?... — powtórzył seminarzysta ździwiony.
 — Tak. — Wiesz przecie żeś mnie zainteresował niezmiernie.