Strona:PL Czerwony testament by X de Montépin from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1889 No215 part08.png

mnie za serce... i jeżeli pani pozwoli to powrócę porozmawiać z panią...
 — Właśnie kochane dziecię, sama cię miałam o to prosić... odrzekła hrabina z uśmiechem.
 — No to zaraz powrócę...
 Marta oddaliła się zgrabna i zwinna, a ruszył za nią cały zastęp młodych panien, niecierpliwie wyglądających tańca...
 Fabian podał matce ramię i nachyliwszy się do ucha, szepnął drżącym trochę głosem i ze wzruszeniem, które na próżno ukryć usiłował:
 — A cóż matko, czy przesadzałem w czem kolwiek? — Czy widziałaś kiedy coś piękniejszego nad te młodą istotę?...
 — Nie, nie, nieprzesadziłeś — odrzekła hrabina — to coś wyjątkowego prawdziwie i od pierwszego wejrzenia zajęła mnie supełnie...
 Czas szybko przechodził.
 Było już po jedenastej i zabawa zaczynała się ożywiać.
 Jakób poszedł za Pascalem i Angelą do małego saloniku.
 — A co! — zapytał — cóż myślicie moi drodzy?... czy sądzicie, że to się uda?..
 — Uda się najzupełniej! — odrzekł Pascal — jesteś człowiekiem genialnym i jutro cały Paryż będzie mówił o tobie.