Strona:PL Czerwony testament by X de Montépin from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1889 No217 part02.png

je objęcia, ale powstrzymał zapał, który go popychał naprzód.
 Jakieś zazdrosne podejrzenie, przemknęło przez głowę Jakóba.
 — Co tobie, kochana Marto? — zapytał zaniepokojony — dla czegoś krzyknęła, zkąd to pomieszanie?...
 Sierota zrozumiała, że tajemnica gotowa się wydać, a nie miała sposobu zapobiedz temu.
 Z szybkością błyskawicy pojęła fatalne następstwa podobnego odkrycia.
 Zebrała z nadludzką energią wszystkie swe siły, jakie kobiety znajdują zawsze, gdy są zagrożone niebezpieczeństwem i z uśmiechem na ustach, z jasnemi niewinnemi oczyma, wyprostowała się.
 — Nic mi nie jest, panie doktorze... — odpowiedziała — nic takiego, cobym określić potrafiła. Chwilowe jakieś osłabienie... Ale to już przeszło...
 — Zupełnie?...
 — Najzupełniej... — Nie pozostało ani śladu...
 Jakób zmarszczył brwi.
 Tłomaczenie się młodej dziewczyny, chociaż prawdopodobne, nie zadowoliło go jednakże.
 To nagłe i tak krótko trwające osłabienie, wydało mu się mocno podejrzanem.