Strona:PL Czerwony testament by X de Montépin from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1889 No219 part11.png

 — Otóż jestem! — zawołał przywiązując statek do brzegu. — Wyobraź sobie mój stary, że ten szelma picolo, kręci mi po mózgu, jakby młynek od kawy...
 — Szklanka koniaku wszystko ci odkręci... odrzekł Pascal — a i ja zrobię tak samo, bo i mnie picolo zawadza trochę...
 — Koniaku?... A czy go masz?
 — Mam... całą butelkę... i szklanki także...
 — No to dawaj mi jeden łyk... a potem prześpię się trochę, to będziej najlepiej...
 Tracili się i wypili po szklaneczce.
 La Fouine zaczął poziewać, wyciągnął się na ziemi i zasnął głęboko.
 Pascal patrząc na niego myślał:
 — Żeby to była noc lub żebym się nie obawiał, iż może kto nadciągnąć, jakże bym się delikatnie z tobą załatwił!... Ale cierpliwości, potrzeba trochę zaczekać...
 Zabrał się snowa do łowienia, ale bardzo roztargniony.
 Myślał o czem innem zupełnie.
 Nasi czytelnicy wiedzą o czem.
 Słońce zaszło już po za pagórki, gdy la Fouine się obudził.
 Ozuł, że mu głowa ciąży tak samo jak przedtem, a nadto straszne miał pragnienie.