Strona:PL Czerwony testament by X de Montépin from Dziennik dla Wszystkich i Anonsowy Y1889 No229 part11.png

 — Znajdujesz ją taką piękną?...
 — Jest bezspornie prześliczną... Posiada tyle wdzięku, tyle powabu...
 Paweł nie dokończył. — I? — powtórzył Jakób, pragnący poznać głąb myśli młodego człowieka.
 — I będzie ten bardzo szczęśliwym, kto pokochawszy ją, zostanie przez nią pokochanym, kto będzie mógł oddać jej swoje nazwisko i podzielić z nią swoje życie...
 — Ho! ho!... Z jakim ty entuzyazmem rozprawiasz o mojej wychowance! powiedział Jakób z ironią.
 — Z entuzjazmem zupełnie szczerym! odparł Paweł. — Gdybym nie był tak zakochanym w młodej nieznajomej, o której panu wspominałem, a której może już nie zobaczę nigdy, czuję, że moje serce uległoby wobec panny Marty Grand-Champ!...
 — Czy on kpi sobie ze mnie? — Czy bierze mnie za głupca? — myślał sobie doktór, zagłębiając paznogcie w zaciśniętych pięściach. — A jeżeli mówi prawdę? Jeżeli ona go nie kocha?...
 — Czy mi pan pozwoli, złożyć uszanowanie jego pupilce — odezwał się znowu Paweł.
 Pakób pomyślał:
 — Nie słyszy go... niepodobna, aby go słyszała... — Trzeba sprobować... a -