od potrzeb i dążeń społecznych, a oparty o najszlachetniejsze struny duszy młodzieńczej: tęsknoty rycerskiej, szlachetności, miłości braterskiej i ofiarności, karności i dzielności. Przetwarza on współczesnego poganina, dążącego do użycia i wygód przy najmniejszym wysiłku — na chrześcijańskiego rycerza, gardzącego pokusami miękkiego i łatwego życia, a pragnącego pokusami miękkiego i łatwego życia, a pragnącego walki ze złem o zwycięstwo dobra — w sobie samym, w otoczeniu swojem, na świecie — kosztem bodaj największych wysiłków i poświęceń — w imię obowiązku.
Harcerz do tej walki jest zawsze gotów; stąd hasło jego: „czuwaj“ uprzytamnia mu, że ma w każdej chwili mieć siły wszystkie na usługi dla innych i dla społeczeństwa i na odparcie nieustannie drzemiącego w duszy ludzkiej buntu egoistycznych instynktów i gnuśności. Świadomym wyrazem woli chłopca podjęcia tej nieubłaganej i nieustannej walki ze sobą o wyższe życie, jest przyrzeczenie, które składa skaut, wchodzą w szeregi tej dziwnej braci, że uczyni wszystko, co jest w jego mocy, 1) by zawsze spełnić swój obowiązek względem Boga i Ojczyzny, 2) nieść chętną pomoc bliźniemu w każdej chwili, 3) być posłusznym prawu harcerskiemu.
A to prawo w dobitnych zdaniach określa typ, którym ma być harcerz zawsze, by być godnym
Strona:PL Czuj Duch X. Kazimierz Lutosławski.pdf/12
Ta strona została przepisana.
