lecz był Karaibem; ojciec jego także Karaibem, ale przytém poganinem i ludożercą; nakoniec Europejczyk Hiszpanem i katolikiem. Jednak ta rozmaitość narodowości i wyznań nie przeszkadzała wcale najlepszym stosunkom pomiędzy mieszkańcami, i nie obawiałem się wcale wybuchnięcia wojen narodowych lub religijnych.
Na drugi dzień rano wziąwszy łopaty, udaliśmy się z Piętaszkiem na pobojowisko dla pochowania poległych Karaibów. Za powrotem zastaliśmy naszych gości przechadzających się wewnątrz zagrody z opuncyi, która przez jedenaście lat wyrosła wysoko, stanowiąc nieprzebytą ścianę.
Z Hiszpanem rozmawiałem po portugalsku, Piętaszek zaś służył za tłumacza pomiędzy mną i ojcem swoim. Obeszliśmy gospodarstwo: stary Karaib zachwyconym był mnóstwem narzędzi i sprzętów nieznanych mu, i co chwila zapytywał syna o użytek tego lub owego. Hiszpan niemniéj dziwił się urządzeniu całego zamku, i z niezmierną ciekawością wysłuchał
