Strona:PL Dar jaskółek.pdf/33

 A chór na to:
 — Oni mu nie dali, bo sie go bojali,
 Ej, oni mu tej ciupazki do ruczki nie dali...
 I wreszcie:
 — Ej, moi pankowie, pytam was trzeci raz:
 Ej, dajciez mi zbójnickiego zatańczyć jeszcze raz!
 Dopiero wtedy chór się zgadza:
 — I oni mu dali, bo się nie bojali,
 Ej, pod buckiem zbójnickiego zatańczyć mu dali...
 Tu śpiew milknie nagle. Zato odzywa się muzyka, grająca „Zbójnickiego“. Muzykanci w góralskich ubiorach występują przed ognisko. Jest ich trzech, mają gęśliki, kobzę i bębenek.
 Poza ogniskiem, w pełnem jego świetle ukazuje się góral, ubrany po zbójnicku, w wysokim kołpaku, z ciupagą w ręce, z pistoletami za szerokim pasem. Po bokach o krok od niego stają dwaj podobnie ubrani.
 Muzykanci grają, zbójnik rozpoczyna swój taniec. Tańczy lekko, zwinnie, zuchwale, jak na zbójnika przystało. Podskakuje wysoko, jakby ulatywał w górę, spada na ziemię cichutko, jakby ją tylko muskał obutemi w kierpce stopami. Dwaj towarzysze przyklaskują mu z boku do taktu.
 Nagle muzyka milknie. I tańczący jednocześnie nieruchomieje, jakgdyby skamieniał w tanecznym ruchu ze wzniesioną w ręce ciupagą.
 Zastygli trzej grajkowie z gęślikami, kobzą i bębenkiem.
 Znieruchomieli dwaj zbójnicy ze złożonemi do oklasku dłońmi.
 Tylko płomień ogniska faluje długiemi kędziorami, oświetlając żywy obraz.
 Tymczasem zapalono ognie sztuczne. Buchnęło światło różowe, zielone, modre...