Ryszard Fénigan, zapalony myśliwy i wielki amator rybołóstwa, mieszkający na wsi jak rok długi, z matką i młodą swą żoną, wyciągał właśnie z wody zastawione sieci na tej przestrzeni, Seine-et-Oise pomiędzy śluzą Evry i Athis, którą dzierżawił na własny swój użytek.
Pomimo wczesnej pory dnia, słońce lipcowe lało żar z nieba rozpalonego; wody rzeki, pokryte oparami cicho płynęły, zwykły nawet świergot ptasząt nie ożywiał zarośli nadbrzeżnych; piegże i jaskółki zamilkły, rośliny wodne tylko roztaczały woń silną, a kantarydy, błyszczące jak szmaragdy na liściach jesionów, odurzały ostrym działającym na nerwy zapachem.
Nawet Fenigan, tęgi mężczyzna trzydziesto-pięcio letni, z twarzą, zdrowiem jaśniejącą, i gęstą ciemną brodą, odczuwał skutki przygniatającej atmosfery. Przybił do małej przystani pomiędzy łodzie, uczepione do pali, a sieci jego sunęły za nim, mieniąc się barwą złotą na zielonawej
