Strona:PL Daudet - Mała parafia (2).pdf/167

 — Co ci jest — zawołała pani Fenigan na widok syna, pędzącego ku niej z twarzą zmienioną, wykrzywioną bólem.
 Zamiast odpowiedzieć, zapytał: — Więc Karlexis powrócił?...
 — Jest w Melun od dwóch miesięcy... Wstąpił do dragonów... nie wiedziałaś o tem?
 — A ona? Gdzież jest? Cóż on z nią zrobił?
 — To, co się zwykle robi z tego rodzaju kobietami... — odpowiedziała matka, obcinając suchą gałązkę oranżeryjnej rośliny. — Gdy się taka łajdaczka sprzykrzy, odrzuca się ją jak rzecz nie potrzebną.
 Mówiła tak głośno, iż ogrodnicy mogli ją słyszeć. Ryszard wprowadził ją do oranżeryi i zamknąwszy drzwi za sobą, rzekł głosem surowym, nieznanym jeszcze uszom pani Fenigan.
 — Lidia nie była łajdaczką, lecz ofiarą twojej tyranii... uciekła ztąd, jak się ucieka z więzienia.. wszak tak napisała w swoim ostatnim liście... Wreszcie nie masz prawa, moja matko, rzucać obelg na kobietę noszącą nasze nazwisko.
 Oczy pani Fenigan zaiskrzyły się z gniewu.
 — Twoją powinnością było odebrać jej nazwisko, które nie umiała uszanować!
 — Chciałabyś, matko, bym rozwiódł się z Lidią?... i bym natychmiast ożenił się z kuzynką... zamiary wasze są aż nadto widoczne, lecz możecie przestać na to liczyć... nie ożenię się z nią nigdy... nigdy... nigdy!...